زینب بسطامی

بانو "زینب میرزایی بسطامی" شاعر لرستانی، زاده‌ی سال ۱۳۶۳ خورشیدی، در خرم‌آباد است.





▪نمونه‌ی شعر فارسی:
(۱)
تو ای باعثِ ویرانی
ثوابَت گَر کنی یادم
ببین حالِ مرا بی‌تو
چُنان دیوانگان خاموش،
میانِ گریه می‌خندم،
خرابی با تو آبادم
مکُن شیرینِ من تلخی
فغان و آه از این آشفته حالی‌ها،
پریشان خاطرم دَردا،
من آن بیچاره فرهادم
شکستی عهدِ دیرینت،
پَری رویی جَفا پیشه،
کمر بستی به آزارم،
فلک نشنید فریادم
مرا رحمی کن ای صیاد،
چو مُرغی بسته در دامم،
به پایم بسته زنجیرت،
اسیری رفته از یادم
تو ای باعثِ ویرانی
ثوابت گر کنی یادم،
ببین حال مرا بی‌تو
چُنان دیوانگان خاموش،
من آن غمگینِ ناشادم.


(۲)
چین از پیشانی می‌تِکانم
پشت خنده‌های بَدقوارهٔ کِشدار
با تکه‌ای غم،
لایِ سفرهٔ ذهن
و دلِ سیری که تمام دردهایش را قی می‌کند.



▪نمونه‌ی داستان لری:
(۱)
[داستان نان]
او سالیا قئطی اوفتای د ولات.
چن سالی بی بارو نمیوارِس.
زمینیا دِئم هم تَلی دِشو نَدِروسی.
مَردِم و قَپِ قَپ خوشونه سیر می‌کردن.
چنو بی که هرکه پُر تاپویی آرد داشت سی خوش مِل بَل میگرت.
ایما هم دو سه بُز گَر داشتیم،
پُر تاپویی آرد اُ دوسه گونی گنم، که هه وِنو بَئر یه سال مو بی.
مَخِلَص دِ چَشِمو و دَس ناکسی نِوی.
مردم یَکِن قَپِ ریت میکردن سی گُپی نو، اُ سی جومی آرد بِلیلَه یَکِن میوَنِن.
هوز دم طلا هم ندار بی اِن، کُرِش چوپونی مردمه میکرد که خوشه سیر بکه.
ها و ویرم اوما و دام گوت بُزیاته مونم د گله مورم تو هم د جالِش نو و آوی به وم سیرم کو.
دام گوت آسامی عِو چی داره کُرِم مم د خدامه.
دام هروخت نو زیادی دریس میکرد هِه میگوت کِرَم خُدا.
یه رو گوتم دا سی چی هه که نو زیاد داریم هوس میکی!
میگوت روله هرکه نو ناشتوعه بوره خو دین و ایمون هم ناره.
میگوت اوسه که بوعت مُرد ندار بیمو نو پَتی هم ناشتیم بوریم جونمو و ایی دو سه بُز بی اُ کاسمسائی که هومسایا میاوردن سیمو.
ایی حرف دام هه مَن د خاطرم،نادو بی ام خیال میکردم هرکه بوعش بمیره د نو پتی هم ناره بوره.
تا یَه که او سال بوعه گُلینَه سِتکَه کِرد مُرد.
او رو دام ناشتا جومی ماس و قری نو نیای وِ سَر تَکی که دش بوریم.
بیکِش طوری که دام نئینه چپالی د نونیا کُت کردم که بورِم سی گلینه دس خوئرم.
د دلم گوتم گُلینَه بیچاره ایسه نو پتی هم نی بوره.
وریسام رتم ته گلینه داشت روهِ رو میگریوس.
چشیاش منی دو کاسه خي بی.
دلم سیش سوخت.
دس کردم دجیوم نونِ دِراوردم دم وش گوتم هووو گلینه ایی نونِ سی خوت بور گُسنتَه.
گلینه دَسِمه دِلَک دَ گوت نو سی چینمه مه بوعَم مُرده..!
عامو گلینه اوما دسمه گرت گوت خوئرزا بیا رو اولا کاری واش ناشتو بیل بگریوه سی خوش ناراحته!
دام هه که فَمِس گوت روله لیوَه م کار خویی نکردیه و ایی موقه نو بردیه سی گلینه.
مَر گلینه نَداره؟ یا گُسنَشه؟
آوِری مونه بُردیه هیسه موئن ایی دخترشو هیچ عَقِل ناره.
قبول داشتم که کار خویی نکردم اما یه چیش خو بی که بعدیا دَ فَمِسِم سی چی نوری بِرارم هه وم میگوت ساتِراو...!



گردآوری و نگارش:
#لیلا_طیبی (رها)